پوستر سالگرد شهادت شهید محمودرضا بیضایی

دریافت تصویر:                                            

دریافت فایل لایه باز:                                     

دریافت تصویر:                                             

دریافت فایل لایه باز:                                   

موضوعات مرتبط:

       سری پوستر4-بیضاء

     سری پوستر 3-بیضاء

     سری پوستر 2-بیضاء

      سری پوستر1-بیضاء

     پوستر شهید محمودرضا بیضایی

سری پوستر4-بیضاء

دریافت تصویر:                                            

دریافت فایل لایه باز:                                    

موضوعات مرتبط:

     سری پوستر 3-بیضاء

     سری پوستر 2-بیضاء

      سری پوستر1-بیضاء

     پوستر شهید محمودرضا بیضایی

سری پوستر 3-بیضاء

دریافت تصویر:                                            

دریافت فایل لایه باز:                                    

موضوعات مرتبط:

     سری پوستر 2-بیضاء

      سری پوستر1-بیضاء

     پوستر شهید محمودرضا بیضایی

سری پوستر 2-بیضاء

دریافت تصویر:                                            

دریافت فایل لایه باز:                                    

موضوعات مرتبط:

      سری پوستر1-بیضاء

     پوستر شهید محمودرضا بیضایی

کلنا عباسک یا زینب

توجه: این متن از سایت شخصی برادر شهید محمود رضا بیضایی (احمدرضا بیضایی) برگرفته شده است:       اســــکالپل

_{تهران – میدان آرژانتین (پایانه بیهقی) – غروب}

_{تلفنم دارد زنگ می‌خورد. گوشی را از توی جیبم در می‌آورم و جواب می‌دهم. محمودرضا است. خوش و بش می‌کند و می‌پرسد کجا هستم. از صبح برای کاری تهرانم؛ می‌گویم کارم تمام شده، ترمینالم، دارم بر می‌گردم تبریز. می‌گوید کی وقت داری؟… حرف مهمی دارم. می‌گویم الان، بگو. می‌گوید الان نمی‌شود و باید هر وقت که کاملا وقتم آزاد است بگوید. اصرار می‌کنم که بگوید. می‌گوید می‌توانی بیایی خانه؟ می‌گویم من فردا باید تبریز باشم، کار دارم اگر می‌شود تلفنی بگویی، بگو. می‌گوید من دوباره عازمم اما قبل از رفتن حرف‌هایی هست که باید به تو بزنم. می‌گویم مثلا؟ می‌گوید اگر من شهید شدم می‌ترسم پدر نتواند تحمل نکند؛ پدر را داشته باش. می‌گویم خداحافظ! من تا یکساعت دیگر خانه شما هستم. می‌گوید مگر تبریز نمی‌روی؟ می‌گویم نه، امشب می‌مانم. می‌گوید بخاطر این چیزی که گفتم؟ گفتم خودم می‌خواهم که بیایم، حالا ول کن. و راه می‌افتم سمت اسلامشهر.}

_{اسلامشهر – خانه محمودرضا}

_{همه چیز در خانه عادی است. پذیرایی همسرش، بازی دختر دو ساله‌اش، بساط چایی، شام روی گاز، تلویزیون روشن، پتوهای ساده‌ای که کنار دیوار پهن هستند و خود محمودرضا، چهره همیشه آرامش، همه چیز مثل همیشه توی این خانه معمولی، معمولی و عادی است و سر جای خودش. هیچ علامتی از خبر خاصی به چشم نمی‌خورد. می‌نشینیم. منتظر می‌مانم تا سر صحبت را باز کند ولی حرفی نمی‌زند. دو سه ساعت تمام منتظر می‌مانم اما حرف‌هایمان کاملا عادی پیش می‌روند. سعی می‌کنم صبور باشم تا سر صحبت را باز کند ولی او حاضر نیست چیزی به زبان بیاورد. بالاخره صبرم تمام می‌شود و می‌گویم بگو! می‌گوید من شهید شدم بنظر تو محل دفنم تبریز باشد یا تهران؟! می‌گویم این حرفها را بگذار کنار و مثل همیشه بلند شو برو مأموریتت را انجام بده، شهید شدی، من یک فکری برایت می‌کنم! بدون اینکه تغییری در چهره‌اش ایجاد بشود با آرامش شروع می‌کند به توضیح دادن در مورد اینکه اگر تبریز دفن بشود چطور میشود و اگر تهران دفن بشود چطور؟ عین کلوخ مقابلش پخش می‌شوم وقتی دارد اینطور عادی درباره دفن شدنش حرف می‌زند. جدی نمی‌گیرم. هر چند همیشه در مأموریت‌هایش احتمال شهادت روی شاخش است. تلاشش برای جواب گرفتن از من درباره انتخاب محل دفنش و فهماندن قضیه به من که شهادتش در این سفر قطعی است نتیجه نمی‌دهد.}

–

محمودرضا بیضائی (نام مستعار: حسین نصرتی)

ولادت: ۱۸  آذر ۱۳۶۰، تبریز

شهادت: ۲۹ دی ۱۳۹۲، زینبیه – در اثر اصابت ترکش به ناحیه سر

تصاویر خام شهید مدافع حرم حسین نصرتی(محمودرضا بیضایی)